A Concert Without Tickets

ساعت ۸ شب یک شب گرم تابستانی بود که میا و بهترین دوستش لئو متوجه شدند که اشتباه بزرگی مرتکب شده‌اند – فراموش کرده بودند برای بزرگترین کنسرت سال بلیط بخرند. گروه مورد علاقه‌شان، «اسکای‌لاینز»، در سنترال پارک اجرا داشت و همه‌ی بلیط‌ها هفته‌ها پیش فروخته شده بود.

لئو زمزمه کرد: «شاید بتوانیم یواشکی وارد شویم.» چشمانش از هیجان برق می‌زد.

میا خندید. «منظورت این است که قوانین را زیر پا بگذاریم؟ تو دیوانه‌ای!»

او پاسخ داد: «دیوانه یا باهوش.» و به تپه‌ی کوچکی بیرون از حصار کنسرت اشاره کرد. «بیا آن نقطه را امتحان کنیم.»

آن‌ها از تپه بالا رفتند، در حالی که ده‌ها طرفدار ناامید دیگر که همین ایده را داشتند، دورشان را گرفته بودند. از آنجا نمی‌توانستند صحنه را به وضوح ببینند، اما می‌توانستند همه چیز را بشنوند. صدای طبل‌ها، گیتارها، صدای خواننده – همه‌چیز هوای شب را پر کرده بود. مردم شروع به خواندن و رقصیدن با هم کردند، با اینکه هیچ‌کدامشان بلیط نداشتند.

طولی نکشید که یک نفر یک بلندگوی کوچک آورد، شخص دیگری چراغ‌های ریسه‌ای روشن کرد، و ناگهان آن تپه به کنسرت دومی تبدیل شد – پر سر و صداتر، شادتر، و به نوعی واقعی‌تر از کنسرت داخل.

وقتی «اسکای‌لاینز» آهنگ آخرشان را نواختند، صدای خواننده اصلی از بلندگوها آمد:

«به همه‌ی کسانی که بیرون حصار هستند – ما صدای شما را می‌شنویم! این آهنگ برای شما هم هست!»

جمعیت روی تپه از خوشحالی فریاد کشید. میا احساس کرد اشک در چشمانش جمع شده است. به لئو نگاه کرد و گفت: «فکر کنم اصلاً به بلیط نیازی نداشتیم.»

لئو لبخند زد. «گاهی اوقات، بهترین لحظات آنهایی نیستند که برایشان برنامه‌ریزی می‌کنیم – بلکه آنهایی هستند که احساسشان می‌کنیم.»

آن شب، موسیقی به کسانی که بلیط داشتند تعلق نداشت – بلکه به همه‌ی کسانی تعلق داشت که باور داشتند شادی می‌تواند هر حصاری را بشکند.